ŻÓŁĆ

II

ŻÓŁĆ

Anna zamykała za nimi drzwi. Zamyślona przechodziła w przestrzeń salonu.

Półmrok zdawał się być nie do wytrzymania. Męczył ją, jak ćmę światło.

Wyfrunęłaby z tego pomieszczenia. Ciągle nie potrafiła zawiesić się w próżni. Nie poznawała sama siebie. Było jej ciężko z własną osobowością. Gniew skraplał się na skroniach.

Agresywne myśli bombardowały jej głowę.

Nie bardzo wiedziała, czym powinna się zająć w tych kiepsko sprzyjających okolicznościach???

Może oderwać się od tej przyziemnej rzeczywistości?

Poszybować?

Zostawić ich z tą popaćkaną złością. Miała ochotę wywrzeszczeć całą swoją frustrację, wykrzyczeć, wypluć, odkaszlnąć flegmę i wycelować nią w sufit.

Angielska poprawność nie pozwalała jej na prawdę. Emocje gotowały się w garnku pod przykryciem.

Kipiały, zalewając jej korpus, obezwładniającą agresją. Mówiła, przegryzając słowa.

Ciągle mówiła, jakby sama do siebie..

- Wesolutka ta twoja przyjaciółeczka- Odkaszlnęła. Miało wyjść serdecznie. Wyszło nietęgo i złośliwie.

- No nie każdy ma tak bystrych przyjaciół, jak ty moja droga! - Ten jego uśmiech grał na nosie z jej brakiem harmonii. Przypomniał jej wczorajszy wieczór. Musiał???

Czy może wziąć odpowiedzialność za Karola, który upił się kilkoma naparstkami Jasia Wędrowniczka

i oznajmił Marlenie, że śpią razem na dole. Dobra, wyszło głupio!!

Nie jest jego opiekunką!!!!

To nie fair…. - Pomyślała. Wkurzał ją ten spokój w osobie Łysego.

Mógłby wybuchnąć. Wbić się w tę atmosferę. Rozpruć ją nożem, aż do pierwszej krwi.

Zamiast tego, zauważyła ,jak mrugnął kokieteryjnie w jej stronę….

Nie podzielała jego rozbawienia…