ZAWSZE NIE ZNACZY NIESKOŃCZONOŚĆ

Piła kawę na stojąco. Trudno jej było oprzeć się wrażeniu euforii. Wszystko dookoła ją cieszyło.

- Nawet się nie położysz? - Łysy nie przerywając dokarmiania Sandry, skierował w jej stronę pytanie.

- Nie ma sensu. Pospaceruję chwilę po Wimbledonie-

Słońce tak cudnie świeciło, a lipcowa aura kładła się nad Londynem uczuciem niekończącej się radości. Jajko na twardo przybrudziło usta księżniczki. Przetarła je serwetką, patrząc w jej niebieskie oczy. Obie były szczęśliwe. Odkładała szklankę do zlewu. Odgłosy dochodzące z poddasza, świadczyły o fakcie, iż za krótką chwilę zejdzie na śniadanie Anna.

- Będę się zbierać-

- A ty co tak szybko wychodzisz???? Przecież umówiłyście się za dwie godziny. Masz mnóstwo czasu.

Myślałam, że wypijemy razem kawę-

- Zaspałaś – Uśmiechnęła się w jej stronę.

Zaczynała ją nawet lubić.

- Pożyczysz mi swoich dżinsów na wieczór?-

- Wyjmij je sobie z torby. Pędzę kochani, bo lato takie piękne- Zamykała drzwi.

Chciała na spokojnie pospacerować po mieście, odwiedzić

Centra Handlowe. Niby nic wielkiego, ale chciała tego dzisiaj. Podróż trwała jedynie trzydzieści minut. To było aż, lub tylko.

Nie marnowała czasu. Zatykała uszy słuchawkami, aby posłuchać radia BBC. To była najlepsza lekcja angielskiej wymowy.

Pod ręką miała zawsze karteczki, notowała zachłannie.

Chciała wiedzieć jak najwięcej. Traktowała to jako przepustkę do nowego życia. Wolno mijała ludzi, przykładała plastyk do bramki, odwzajemniała uśmiech nieznajomego mężczyzny.

Książki, czuła głód druku. W plecaku spoczywały te spod pióra Kapuścińskiego. Te tutaj wcale nie należały do najdroższych. Ludzie metro traktowali, jak czytelnię. Wszyscy chowali twarze w książkach od przedszkolaków po starców. Uwielbiała ten widok. Siedziała w maleńkiej kawiarni. Flegmatycznie podążała za ludźmi. Aromat kawy odrywał ją od rzeczywistości. Odgłos nadchodzącej wiadomości nie współgrał ze spokojem, w którym się zatapiała:

„ Tęsknię za Tobą. To już dwadzieścia lat tej miłości.

Długo jeszcze?”-

Też mu się przypomniało. A sądziła, że to ona samotna jest.

Musi mieć strasznego doła, skoro próbuje jej wmówić jakąś romantyczną miłość – uciekinier od rzeczywistości.

Gracek, największy świr, niepoukładany, szukający guza wśród ścieżek nie dla niego przeznaczonych. Widziała zdjęcia jego rodziny, na którymś z portali społecznościowych.

Czyżby szukał potwierdzenia, że kiedyś był kochany?

Nawet nie wie, czy wtedy byli szczęśliwi. Żyli chwilą.

To chyba było piękne.

Przed wylotem do Londynu, nabazgrał w telefonie, jakieś wyznanie. Nie brała tego na poważnie. Zresztą trudno go było poważnie traktować. Scenariusz na życie nie poszedł po prostej.

Żona – marzył, że będzie inaczej. Dobrze, że od marzeń vatu nie pobierają, bo wszyscy bylibyśmy bankrutami…

Nie miała głowy do namiętności. Nie w tym momencie ...

Chociaż chętnie oddawała się chwili. Za każdym razem, gdy pisał, zabierał ją w inny świat… Zapewniał jej oryginalną odskocznię

od tego pospolitego burdelu rodem z piekła.

Chyba tego potrzebowała. Weszła do gry…

Nie była to planszówka, a raczej kosmiczna bomba z petardami. Póki tkwił wirtualnym świecie czuła się bezpieczna.

Niczego więcej nie potrzebowała.